Leczenie zaburzeń rytmu serca - propafenon

Polski lekarz internista i kardiolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych.

W 1988 ukończył z wyróżnieniem studia medyczne w II Wydziale lekarskim w Akademii Medycznej w Warszawie. Specjalista w zakresie chorób wewnętrznych (I stopień w 1992 i II stopień w 1995) i kardiologii (2003).

Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1990 w Akademii Medycznej w Warszawie na podstawie rozprawy pt. Porównanie wartości echokardiografii przezprzełykowej z echokardiografią klasyczną w diagnostyce kardiologicznej. W 2001 w tej samej uczelni uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. Stratyfikacja ryzyka wystąpienia ostrych zespołów wieńcowych u chorych po zawale serca z załamkiem "Q". W 2014 otrzymał tytuł naukowy profesora.

Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Klinice Kardiologii II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Szpitalu Bródnowskim, z którą jest związany do dnia dzisiejszego. W latach 2010–2015 kierownik Zakładu Niewydolności Serca I Rehabilitacji Kardiologicznej, a od 2015 kierownik Katedry i Kliniki Kardiologii, Nadciśnienia Tętniczego i Chorób Wewnętrznych II Wydziału Lekarskiego.

W kadencji 2012–2016 i 2016–2020 Dziekan II Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Nauczania w Języku Angielskim oraz Oddziałem Fizjoterapii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

Członek towarzystw naukowych, w tym m.in.: Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego.

Autor lub współautor ponad 600 publikacji, w tym prac oryginalnych, poglądowych, kazuistycznych, rozdziałów w książkach i monografii. Współredaktor książek z zakresu kardiologii i rehabilitacji, a także materiałów multimedialnych, dotyczących elektrokardiografii i echokardiografii, choroby niedokrwiennej serca i niewydolności serca. Jest twórcą i redaktorem naczelnym kwartalnika Medycyna Faktów i członkiem zespołów redakcyjnych wielu czasopism medycznych.